'John Gabriel Borkman' is rouw van de bejaarde Ibsen over tijd van leven die vermorst en verdaan is. Rouw van Borkman zelf, de bankdirecteur die acht jaar in de gevangenis heeft gezeten wegens fraude, en nu al acht jaar in de grote salon op de eerste verdieping woont zonder ooit met zijn vrouw Gunhild te spreken die in rouwende bitterheid beneden haar leven slijt. En rouw van Ella, haar tweelingzuster, die op de ochtend van de avond, waarop het stuk zich afspeelt, te horen heeft gekregen dat ze aan een dodelijke ziekte lijdt en wellicht het einde van de winter niet zal zien. Een nog ernstiger crisis beleeft ze die avond als ze, na al die jaren weer in gesprek met Borkman, te horen krijgt door welke motieven van macht en geld hun relatie werd verbroken en hij, in plaats van met haar, getrouwd is met Gunhild van wie hij niet hield.

Deze drie, in hun dromen en verdriet volkomen opgesloten figuren die niet meer met elkaar kunnen communiceren, zijn niet het vrolijkste gezelschap voor een avond toneel. Ze zijn deprimerend tot op het bot, en hun treurigheid vindt zijn brandpunt in de jonge zoon Erhart die wil leven, leven en nog es leven. Hij verlaat z'n ouders, z'n tante die hem heeft opgevoed en de Noorse kou, en gaat naar het Zuiden met Fanny Wilton, een vrouw uit het dorp, wel zeven jaar ouder dan hij, maar zeer hups. Samen met haar pupil Frida reizen de drie in een slede met zilveren rinkelbellen heen; Borkman sterft in de kou wanneer een 'hand van erts' zijn hart omvat, en als 'twee schimmen boven de dode' reiken Gunhild en Ella elkaar de dorre hand, hier verbeeld in een quatre-mains dat ze samen spelen.