Lange dagreis naar de nacht is Eugene O’Neills meesterwerk. Op zijn verzoek werd het pas na zijn dood in 1956 gepubliceerd. De reden mag duidelijk zijn: het stuk is de onverbloemde weergave van een jeugd overschaduwd door de verslaving van zijn moeder en het alcoholisme van zijn vader en broer. Toch getuigt het ook van de diepe liefde en verbondenheid tussen de gezinsleden. Een hartverscheurend portret van vier mensen die niet met, maar ook niet zonder elkaar kunnen.

Eugene O’Neill (1888-1953) is Amerika’s meest invloedrijke toneelschrijver. Zijn ‘realisme van de ziel’ was sterk beïnvloed door de Griekse tragedies en Shakespeare in wie hij de verheven emotionaliteit waardeerde. Gevraagd naar zijn voorkeur voor het tragische antwoordde hij: ‘Ik ben bereid over het geluk te schrijven - op voorwaarde dat ik deze rariteit aantref en haar in dramatisch opzicht waardevol acht. Geluk is echter een woord. Wat betekent het? Als het een versterkt gevoel voor de waarde van het menszijn betekent en niet de zelfgenoegzame tevredenheid met het eigen lot, dan weet ik dat er in een tragedie meer geluk zit dan in alle stukken met een happy end bij elkaar.’ O’Neill werd meermaals bekroond met de prestigieuze Pulitzer Prize for drama en ontving in 1936 de Nobelprijs voor Literatuur.

programmaboek 15|16
Blader door het programmaboek door op onderstaande afbeelding te klikken of download als pdf.