De afgelopen jaren heeft de beroemde Engelse toneelauteur Harold Pinter drie korte teksten geschreven, met als gezamenlijk thema: machtsuitoefening via taal. Dit is geen nieuw thema in Pinters werk. Vanaf zijn allereerste stuk De kamer(1957) hebben zijn personages elkaar bestreden, gepest, geïntimideerd en gemanipuleerd met taal.

Nieuw is in deze drie teksten de expliciete verbinding die Pinter legt met politieke machtsuitoefening en in die zin vormen Party Time, De nieuwe wereldorde en Bergtaal een eenheid.

In Bergtaal wordt een volk onderdrukt, o.a. door het zijn taal, en daarmee zijn mogelijkheid zicht te uiten en te communiceren te ontnemen.

De nieuwe wereldorde is een gesprek tussen twee bewakers vlak voor het verhoor van een gevangene.

Party Time speelt op een feestje van de nieuwe machthebbers; zij weten het feit, dat buiten op dat ogenblik hun tegenstanders worden neergeschoten, succesvol in hun bewustzijn te smoren, door gesprekjes over het meest geslaagde fitnesscentrum.

Bergtaal werd eerder in de regie van Gerardjan Rijnders door TA gespeeld in combinatie met Medea. Voor dit drieluik is de regie in handen van Titus Muizelaar.