Aan de basis van dit muziektheaterstuk ligt de fascinatie voor het gewelddadige Salò, o le 120 giornate di Sodoma, de laatste film van Pier Paolo Pasolini.

Intra-Muros toont de controversiële dichter, filmmaker en romanschrijver die zijn laatste film regisseert en daags voor zijn moord een vurig betoog houdt over politiek, geweld, macht, utopie, willekeur, seks, het leven, de dood. Zijn moeder luistert nauwlettend maar verglijdt onmerkbaar in de rol van de ex-prostituée uit Salò. 

Acht jonge musici vertolken de kinderen van linkse intellectuelen die in de film de wraak van het fascisme ondergaan. Ze zijn zo vergroeid met hun instrumenten dat ze de binnenkant van het lichaam verklanken.Een engelachtige stem brengt troost, ze roept de herinnering op aan Pasolini’s jong gestorven broer en aan zijn verloren minnaar Ninetto.

De problematiek die Pasolini in 1975 op extreme wijze blootlegde is nog steeds brandend actueel: het fenomeen van absolute en willekeurige macht over het individu... Pasolini die de verrechtsing in Italië hekelde, wilde met deze film de maatschappij een genadeloze spiegel voorhouden. Misschien regisseert Pasolini in Intra-Muros niet zijn laatste film, maar zijn eigen dood.