Eric de Vroedt (1972) studeerde af aan de Toneelschool Arnhem en was één van de oprichters van toneelgezelschap Monk. In 2004 startte hij het geëngageerde mightysociety-project. In seizoen 11|12 regisseerde De Vroedt Na de zondeval (Arthur Miller) bij TA, in 13|14 John Osbornes De entertainer (première mei 2014) en in 14|15 Koningin Lear (première maart 2015).

de vroedt over de entertainer
‘Zonen worden naar een verre oorlog gestuurd. Huwelijken staan op springen door vreemdgaan en hoerenloperij. Theaters worden weggeconcurreerd door stripteasetenten en televisie. Deurwaarders staan voor de deur - een faillissement kan alleen nog worden afgewend door ontduiking of te leven op krediet. In De entertainer valt de hele wereld uit elkaar. Het stuk schetst een roerend beeld van het overleven van vijf kleine mensen in een razendsnel veranderende wereld. Vijf leden van een verknipte familie die met veel humor het hoofd boven water proberen te houden. En die altijd hun muziek nog hebben: met vlijmscherpe liedjes en hilarische acts voorzien zij hun eigen levens, de samenleving, de politiek en het ondergaande wereldrijk van vilein commentaar. De entertainer maakt van de ondergang een ontroerend en meeslepend feestje. Bij naderend onheil en permanente crisis zijn humor en muziek soms de enige remedies. ‘Why should I care? / Why should I let it touch me! / Why shouldn’t I, sit down and try / To let it pass over me?’ ’

de vroedt over koning lear
‘Ik voel de sterke behoefte iets te vertellen over macht. Politieke macht, economische macht, elke vorm van macht. Macht is uiteindelijk op zichzelf aantrekkelijk genoeg en kan in elk gremium verkregen worden. Tegelijk gaat de voorstelling over onmacht. Bij Lear komt die voort uit narcisme. Zij is een bedrijfsleider die niet bezig is met de inhoud, maar altijd alleen maar met de vraag 'hoe geliefd ben ik?' en 'door wie (van mijn aanhangers of geliefden) word ik verraden?' Haar zakenimperium gaat ten onder aan conflicten, verwaarlozing, verval, maar elk besef over de wezenlijke problemen ontbreekt bij haar. Het narcisme is totaal: zelfs in een totaal betekenisloze storm, denkt deze vrouw dat die storm tegen háár gericht is, dat zij het centrum is van het chaotische universum. Alleen haar eer, aanzien, populariteit lijken nog te tellen. Kunnen we niet stellen dat we deze houding vandaag overal om ons heen zien? Is er nog iemand die níet erkent dat geen enkele bewindhebber nog een antwoord heeft op de Europese crisis, de klimaatcrisis, de financiële crisis, de afluistercrisis? Bestaat politieke, bestuurlijke macht eigenlijk nog wel? Elke bestuurder van nu lijkt wel een wanhopige, tierende Lear in een wezenloze storm.’

In het kader van TA-2 regisseerde De Vroedt Glengarry Glen Ross (David Mamet, 2009) en A Streetcar Named Desire (Tenessee Williams, 2008) bij Toneelschuur Producties. Glengarry Glen Ross werd in 10|11 door TA in de grote zaal hernomen. Eric de Vroedt won voor het project mightysociety de Amsterdamprijs 2012 èn de Prijs van de Kritiek 2012.

> naar de website van mightysociety