Eric Sleichim (1958) studeerde aan de conservatoria van Brussel en Luik. In de jaren ’80 richtte hij samen met Thierry De Mey, Peter Vermeersch en Walter Hus de groep ‘Maximalist!’ op, die samen met de eerste producties van Anne Teresa de Keersmaeker en Wim Vandekeybus de internationale podia veroverde.
In 1988 riep Eric Sleichim BL!NDMAN in het leven, een saxofoonkwartet met traditionele bezetting dat nieuwe speeltechnieken ontwikkelt en —door het gedurig aftasten van de grenzen met andere disciplines— het repertoire voor het instrument gevoelig uitbreidt. De naam BL!NDMAN verwijst naar het tijdschrift ‘The Blind Man’ dat Marcel Duchamp in 1917 in New York uitgaf en gebaseerd was op het dadaïstische idee van een blinde gids die het publiek doorheen tentoonstellingen leidt. Het uitroepteken in de naam refereert dan weer naar Maximalist!.
Als componist-saxofonist verwierf Sleichim internationale faam door de zeer eigenzinnige wijze waarop hij het instrument benadert; hij maakt zowel gebruik van snerpende veertjes, klanken van kleppen, plof- en smakgeluiden als van de tonale kwaliteiten van de saxofoon. Wat traditioneel als bijzaak wordt beschouwd, verheft hij tot hoofdzaak en creëert er, vaak in combinatie met andere kunstvormen, nooit eerder gehoorde klankwerelden mee. Sinds 1988 trad hij met zijn BL!NDMAN saxofoonkwartet met grote regelmaat op in binnen-en buitenland, waar hij ook workshops geeft gebaseerd op niet-conventionele technieken.
Vanaf 1983 staat de naam Sleichim garant voor zeer eigenzinnige composities voor theaterstukken, choreografieën, performances, films, kunstvideo’s, tentoonstellingen en concerten, die hij in opdracht van zeer diverse organisatoren voornamelijk voor BL!NDMAN schrijft.
Aan het begin van zijn carrière componeerde hij 'Visiting the Sound' (1985) voor het Festival van Vlaanderen, 'Chambre d’amis' (1986) voor koperkwintet in opdracht van Jan Hoet en de Munt, 'Five Movements for Beuys' (1988) voor het Festival De Stoute Jaren. In de jaren negentig maakte hij 'Poortenbos' (1989) voor saxofoonkwartet en bracht de gelijknamige cd uit bij het Brusselse platenlabel Sub Rosa, 'Motus' (1991) voor gedempt saxofoonkwartet, 'Verwicklungen/Les Anamorphoses' (1992) voor Documenta IX, 'Aleatoric Variations 1 & 2' (1995-96) gebaseerd op aleatorische elementen en 'Extra citaten/Ex-citations' (1996) voor de prestigieuze Victor Horta tentoonstelling.
Vier stille films voorzag Sleichim van een originele score voor live begeleiding: de Japanse film 'Kurutta Ippeiji' (1926) van Teinosuke Kinugasa, 'Steamboat Bill Jr.' van Buster Keaton (1928) , 'La chute de la Maison Usher' de stille avant-garde/horror film van Jean Epstein (1928) en 'Geheimnisse einer Seele' van GW Pabst (1926).
Midden jaren negentig legde hij zich voor het eerst toe op multimediale voorstellingen als 'Momentum' (1994), 'Breath' (1995), 'Meer' (1997), 'Dust makes Damage' (1998), 'Announced Movements' (2000) en '7 Tijdelijk Autonome Zones' waarin hij samenwerkte met kunstenaars als acteur-auteur Josse de Pauw, plastisch kunstenaar Trudo Engels, theatermaker Guy Cassiers, cyberkunstenares Ulrike Gabriel, het symfonisch orkest van Rijsel en videokunstenaars Peter Missotten en Geert Mul, choreografen VA Wölfl en Amanda Miller, schrijver Peter Verhelst en jazzmuzikant Gerry Hemingway.
In zijn werk slaat Eric Sleichim bij voorkeur een brug met andere disciplines. Als jonge componist maakte hij voor het eerst muziek bij theatervoorstellingen van Michael Matthews en Het Onafhankelijk Toneel (1986/87). Tien jaar later nam hij die draad opnieuw op en werkt samen met Guy Cassiers op 'De Sleutel' (1998) en 'La Grande Suite' (2001) voor het Ro theater. Voor Ivo Van Hove en Toneelgroep Amsterdam maakte hij de muziek bij de 6-uur durende Shakespeare marathon 'Romeinse Tragedies' (2007) en tekende voor de muziek van 'Teorema' van Paolo Pasolini (2009), 'Ludwig II' van Luchino Visconti voor Münchner Kammerspiele (2011) en 'Edward II' van Christopher Marlowe voor Schaubühne Berlin (2012).
Ook met de choreografen Vicente Saez, Meg Stuart, Elisabeth Corbett en Anne Teresa de Keersmaeker werkte Sleichim samen.
Voor Jan Fabre maakte hij de electro-akoestische score bij de video-installatie/performance 'The Angel of Death', die hij ook live uitvoerde, en maakte hij de muziek voor 'L’histoire des Larmes', de opener van het Festival d’Avignon 2005.
Fabre schreef op zijn beurt de originele tekst voor Sleichims muziektheater 'Men in Tribulation' (2004) over Antonin Artaud voor het KunstenFestivalDesArts en het HollandFestival. Dit is het eerste deel van de 'Trilogie der Tragische Lotsbestemmingen' die Sleichim uitwerkt als huiscomponist bij Muziektheater Transparant. In het 2e deel 'Intra Muros' (2007) was Pier Paolo Pasolini de spilfiguur op tekst van Peter Verhelst in een scenogafie van Jan Versweyveld. Het derde luik 'Stills' zal geïnspireerd zijn op de schrijfster Sylvia Plath (2013).
In zijn speurtocht naar onontgonnen mogelijkheden voor de saxofoon doorkruiste Eric Sleichim alle tijdperken, en concentreerde zich rond de wisseling naar de 21ste eeuw op de oude muziek. In 1999 bewerkte hij Bachs Koraalpartita’s voor orgel tot een eigenzinnige lezing voor saxofoons, BL!NDMAN plays Bach werd een succesproductie die meermaals door Philippe Herreweghe wordt uitgenodigd. Daaropvolgend arrangeerde hij voor Multiple Voice polyfone werken van de 12de tot 17e-eeuw waarin het saxofoonkwartet zichzelf door middel van een delay-systeem vermenigvuldigt tot 36 stemmen en liet hij in Chromatic Variations zijn bewerkingen voor de saxen van chromatische motetten polyfoon versmelten met een countertenor. In 2003 werkte hij samen met Paul Van Nevel een concertprogramma uit voor BL!NDMAN en het Huelgas Ensemble. Verder bewerkte hij muziek van Buxtehude (2007), Byrd (2008), Schütz (2011), Willaert en de Gabriell's (2012).
Sinds kort legt hij zich toe op de Tubax - een nieuw saxofoontype met ultra-laag bereik.
Hiermee speelt hij, samen met het saxofoonkwartet, in 32 FOOT gloednieuwe arrangementen van de monumentale orgelwerken van J.S.Bach (2013).
Elektronica neemt binnen Sleichims compositie een steeds prominentere plaats in. Gebruik van delay en real- time vervormingen openen een nieuwe dimensie in het klankenspectrum van de saxofoon.
Het nieuwe millennium markeerde dan ook een periode van veelvuldige opdrachten voor uitgebreidere bezettingen. In 2001 werkte Sleichim 'BL!NDMAN ELECTR!C' uit, een programma rond elektronische manipulatie van live muziek dat tot stand kwam in nauwe samenwerking met de componisten Heiner Goebbels en Helmut Oehring. Hij schreef voor BL!NDMAN en het Mondriaan strijkkwartet het elektro-akoestische werk 'Gestimmtseit' (2004) en voor groot ensemble 'Carnyx' (2005) in opdracht van het festival voor hedendaagse muziek 'Ars Musica'. Vanaf 2006 is Sleichim gedurende vier jaar ‘componist in residentie’ in het instituut voor elektro-akoestische recherche Le Grame in Lyon. Zij verleenden ondermeer hun medewerking aan Sleichims compositie 'Isotropes' voor Collegium Vocale Gent en BL!NDMAN dat voor het eerst werd opgevoerd in het prestigieuze Festival de Saintes (2006). Voor BL!NDMAN [vox] en [sax] schreef hij 'Mass 4 Turntables' (Musica Antiqua 2008) en voor Champ d'Action 'Ruisveld' waar draaitafels als uitgangspunt gehanteerd worden (deSingel 2008).
Met BL!NDMAN nam Eric Sleichim meerdere CD’s op:
'Poortenbos' (1992) een suite voor saxofoonkwartet, ‘Dust Makes Damage’ (1998) een bloemlezing van hedendaags werk uit 10 jaar BL!NDMAN. Daarnaast is Sleichim o.a. met Steve Lacy te horen op de CD ‘Antonyms’ (1994), met Ictus op de CD’s ‘Terry Riley/In C’ en ‘David Shea with Ictus’ en op ‘Thierry De Mey/UNDO’.
Universal Music bracht met BL!NDMAN 4 CD’s uit met muziek, bewerkingen en concepten van Sleichim: ‘BL!NDMAN plays Bach’ (2000) de transscripties van Bachs vroege orgelpartita’s worden wereldwijd gereleased, ‘Multiple Voice’ (2002) de polyfone werken van de 12 tot de 16e eeuw op saxofoon wonnen de Klara Muziekprijs 2003 voor beste Belgische productie, ‘MAX!MAL BL!NDMAN’ (2004) nooit eerder opgenomen werken van het legendarische ensemble ‘Maximalist!’ uitgevoerd door BL!NDMAN versterkt met piano’s, cello en percussie, en ‘Mozart Machine’ (2006) waarin Sleichim Mozarts schunnige canons van achter de grendels haalde en duchtig te lijf ging met vrouwenstemmen en saxen.
In 2007 was Eric Sleichim curator van het muziekfestival Music@Venture in deSingel & Amuz. In zijn programma, dat was opgebouwd rond uitsluitend levende componisten, liet hij elektronica, andere kunstvormen en jonge musici uitvoerig aan bod komen.
In 2009 creëerde hij de scores bij de stille films 'Secrets of a Soul' en 'Combat de boxe' en werkte hij voor de Ruhrtriënnale mee met Ivo Van hove en Toneelgroep Amsterdam op 'TEOREMA' van Pasolini.
In opdracht van het Transit-festival 09 schreef hij nieuw werk '...Unter den Hämmern' voor Marcus Weiss (sax) en Yukiko Sugawara (piano).
In 2010 heeft hij Kwadratur#2/Transfo, een totaal-event met het voltallige Blindman Collectief, gecreëerd en maakt hij met de Britse componist en dj Matt Wright 'Totem', een voorstelling voor 8 draaitafels en video (Olga Mink, NL).
In 2011 maakte Eric Sleichim op vraag van het MA-Festival en het Klarafestival de voorstelling 'Utopia ::47 - a very last Passion', een productie i.s.m. Muziektheater Transparant.
Bovendien is Sleichim van bij de opening van het MAS huiscomponist van het nieuwe museum in Antwerpen.