‘Toen ik een paar jaar geleden stukken van Richard Maxwell zag, maakten ze een diepe indruk op me. Omdat het een nieuwe wereld was. Ik kende die wereld niet uit het theater, ik kende die wereld uit de echte wereld, omdat de mensen rechtstreeks van de straat geplukt leken. Toch was het niet de zogenaamde realiteit wat ik te zien kreeg. De figuren leken geïsoleerd uit hun context en in het theater te zijn geplant. Acteurs, bevroren in een houding, werden beelden in een ‘Tableau vivant’. Misschien was het eerder de realiteit uit tekenfilms waarin het personage en de stem niet met elkaar verbonden lijken. Hoe formuleer je dingen die ongrijpbaar zijn? ‘try, fail, try again, fail better’. Mensen uit een andere wereld, na een explosie misschien, totaal onthecht, ontredderd, van zichzelf losgekoppeld en van elkaar. Het verhaal is voordat de voorstelling begint al verteld. Misschien begint het verhaal na de voorstelling. Het lijkt of de mensen doelloos zijn, onderhevig aan zichzelf en het leven. Of niets wat ze zeggen nog oorspronkelijk is , dat alles al  zo vaak door anderen gezegd is. Dat ze bijna geen energie meer hebben om het nog een keer te zeggen. Het zijn figuren uit het einde van de geschiedenis, die alleen ngo maar de beelden zijn, die hen zijn opgedrongen. Wie identiteit alleen nog maar hun image is, en waar de inhoud uit geweken lijkt. Poppen zijn het haast, tekenfilmfiguren en in die zin is het toch een hyperrealiteit in een wereld waarin niemand meer authentiek lijkt en iedereen zijn identiteit bij elkaar shopt. Soms lijkt er iets menselijks uit ze op te borrelen: twijfel, eigenaardigheid, fatalisme, een vreemde tweespalt tussen uiterlijke arrogantie en innerlijke zelfuitvlakking. Hoewel we de emotionele impact van de woorden begrijpen, lijken ze misplaatst uit de mond van de figuren die ons uitdrukkingsloos aanstaren. We voelen bijna een soort empathie terwijl we vraagtekens plaatsen bij onze cynische hang naar ironie. Uiteindelijk nemen we een teruggetrokken positie in die ons beschermt tegen te grote emotionaliteit maar toch nog een mogelijkheid tot meevoelen laat’.

Richard Maxwell, van origine acteur, werkt als regisseur in New York. Hij schrijft zijn eigen stukken en componeert de muziek. Ivo van Hove haalde Maxwell naar Nederland voor het Holland Festival waarin House en Showy lady Slipper te zien waren en vroeg hem vervolgens om een voorstelling te maken voor Toneelgroep Amsterdam. Maxwell liep al enige tijd rond met het idee een stuk te schrijven over liefde op oudere leeftijd. Hij schreef met Kitty Courbois als muze Barhamtige Samaritanen.