Gerard Rijnders maakte vorige seizoen opnieuw een montagevoorstelling, Count your blessings. Het vreemde , de vreemdeling in al zijn gedaantes, vormde de leidraad van deze productie. Niet alleen de ongewenste asielzoeker en de Turkse buurman met zijn rituele slachtpartijen doemen erin op, ook de anonymus aan de andere kant van de 06-lijn aan wie wij steels onze diepste geheimen verklappen.

De dialoog is opgebouwd uit gespreksflarden, verwijzingen naar televisie, radio, onze vaderlandse geschiedenis en bedenkelijke ideologieën. Cynische en spijkerharde teksten.

Count your blessings heeft de pensionhoudster van het derderangs hotel waar het zich afspeelt. In één van de acht kamertjes die we op het toneel zien, woont zij met haar debiele zoon – hij speelt op zijn wonderlijke instrumenten, reageert op alle geluiden die hij in het hotel hoort.  Vijf kamers worden bewoond door vreemden. De rest van de ruimte wordt bestookt door autochtonen. Alle bezoekers zijn in de greep van hun eigen obsessies waaraan ze zich ongegeneerd overgeven. Al die egodocumenten spelen zich tegelijk af in al die verschillende kamertjes.  Waar moet je kijken, hoe moet al die verhalen met elkaar verbinden, en dat moet wel…

Count your blessings riep de nodige reacties op: woede, bijval, bedenkingen en vragen. ‘Kan Rijnders niet eens een doorlopende dialoog schrijven. Rijnders is bang om één afgerond verhaal te vertellen, om een standpunt in te nemen’. ‘De voorstelling is zijn standpunt; Rijnders schetst een geniaal en aangrijpend beeld van de hypocrisie en angst in onze verwarde wereld’. Is Count your blessings een meesterwerk of is het een tweeëneenhalf uur durend vondstje?