De naamloze verteller van De wand is een vrouw van middelbare leeftijd die tijdens een weekend in een buitenhuis van vrienden in de Oostenrijkse Alpen vaststelt dat ze op een ochtend helemaal alleen is. Ze trekt op onderzoek uit en stuit tijdens haar wandeling in de bergen op een ondoordringbare glazen wand die haar volledig isoleert van de rest van de wereld. Door het glas ziet ze in de verte een boer die als versteend in het vertrouwde landschap staat. Alle mensen lijken omgekomen, de natuur is verder onaangetast. De hond van de kennissen, Luchs, keert alleen vanuit het dorp terug. De dagen na de ontdekking dringt het langzaam tot haar door dat ze de enige overlevende is en dat ze zichzelf zal moeten leren redden in deze uitzichtloze omstandigheden. Een kat en een koe voegen zich bij haar en vormen samen met Luchs haar nieuwe gezin.

ELINE ARBO OVER DE WAND

'Wat zou je doen als je in een situatie komt als die van de vrouw in De wand, waar je helemaal opnieuw zou moeten beginnen? Dat is een spannende vraag want op zoiets zijn wij helemaal niet voorbereid. Daarvoor is onze relatie met de natuurlijke wereld te veel veranderd.

De vrouw in het boek is een overlever, daar gaat een ongelofelijke kracht van uit. Tegelijkertijd is het juist de zachte omgang met de natuur – de aarde en de levende wezens om haar heen – die het boek zo prachtig maakt. De zorg voor ander leven geven haar bestaan zin in een hopeloze wereld.

Het is een verhaal over de relatie tussen de mens en de natuur, over empathie en zorg dragen voor de ander. Ik ben zelf opgegroeid in het noorden van Noorwegen, waar de afhankelijkheid van en de band met de natuur veel sterker is dan hier in Nederland. Soms ben ik bang om mijn relatie met de natuur helemaal te verliezen.

De wand daagt ons uit om de mens niet meer in het centrum van de wereld te plaatsen, maar te zien als slechts één onderdeel van een groter iets.'