Helena komt thuis uit een inrichting, waar ze belandde na de geboorte van haar eerste kind. Haar moeder, zuster en man zijn aanwezig om haar een liefdevolle thuiskomst te bezorgen. Er wordt koffie gezet.

De mensen in Een onderwereldse glimlach praten. Ze proberen en proberen telkens weer opnieuw elkaar met woorden te bereiken, taal te vinden die die lading van hun gedachten dekt, die hun eenzaamheid oplost, al is het maar voor een moment. Een per definitie onmogelijk opgave en een schrikbarend herkenbaar streven.

Een onderwereldse glimlach gaat over haar, wantrouwen, angst en onmacht en daarmee over leven en liefde.