Na Thomas Bernhards Claus Peymann koop een broek en gaat met mij eten(1989) En het jachtgezelschap(1991) voert Toneelgroep Amsterdam n ook Elisabeth II van deze schrijver Oostenrijkse schrijver op.

Thomas Bernhard lijkt op de nar uit de stukken van Shakespeare : een angstaanjagende grappenmaker. In zijn stukken hangt de dood als een slagschaduw over het leven. Zijn personages zijn vaak oude, ziekelijke mannen die zich doelbewust hebben afgezonderd van de buitenwereld. De taal is hun enige middel om dood en verval op een afstand te houden. Zij verliezen zich in maniakale monologen, een uitstoot van woede en minachtig, tegen de domheid van hun landgenoten of de ijdelheid van de toneelspeler. Door dit niet aflatende verzet tegen de wereld krijgt Bernhards tragiek een komische dimensie.

Ook in Elisabeth II is de monoloog het wapen tegen dood en verval. In dit stuk tekent Thomas Bernhard een ochtend uit het leven van grootindustrieel Rudolf Herrenstein. Herrenstein is oud en aangetast. Zijn ogen gaat achteruit, hij heeft een hartkwaal en lopen kan hij ook niet meer. Dit lichamelijk verval pareert hij met een ongebreidelde levensdrift in woorden. Het bezoek van Elisabeth II van Engeland aan Wenen verstoort de dagelijkse gang van zaken in zijn huishouding. Die ochtend wordt hij overspoeld door oude adel en succesvolle burgers die allemaal een blik willen werpen op de Engelse koningin. De hele Weense hofhouding verschijnt. Herrenstein steekt zijn weerzin tegen deze mensen niet onder stoelen of banken. Hij weigert mee te doen aan hun fatsoenrituelen en met een satanisch genoegen ziet hij hoe hun verrotte façade instort.