Het muzikale genie Gleen Gould (1932-1982) staat bekend om zijn veelstemmige muziek. Of het nu een fuga van Bach was of een fantasie van Gibbons; Gould gaf op de piano iedere stem in de muziek een eigen karakter.

In Glenn is Gould een meerstemmige persoonlijkheid, een vat vol tegenstrijdigheden. De Purist Glenn is voortdurend op zoek naar de absolute schoonheid die hij in zijn hoofd hoort. De Performer Glenn wil die muziek voor publiek spelen. De ruis van de concertpraktijk belemmert echter steeds de absolute muzikale droom. De Perfectionist kan daar niet mee leven. Hij ontdekt de studio, waar hij in alle stilte en rust met behulp van de techniek aan zijn muzikale dromen kan bouwen. Het grillige Wonderkind Glenn, de bron van het muzikale genie, maakt daarentegen het liefst intuïtief muziek, wild en onbezonnen. Leidraad in dit gevecht voor vier stemmen zijn de twee versies van Bachs Goldberg Variationen die Gould tijdens zijn leven heeft opgenomen. In 1955 debuteerde hij met deze compositie, en in 1981, een jaar voor hij stierf, bracht hij een nieuwe interpretatie  op de plaat uit. Een wereld van verschil, beide even indrukwekkend, tekenend voor de ontwikkeling van Goulds kunstenaarschap.

De scheiding tussen ideaal en werkelijkheid of de strijd tussen droom en daad is vergelijkbaar met het dilemma van Glenn: de dualiteit tussen leven en kunst. Goulds hele leven was een queeste om die tweedeling op te heffen. In Glenn wordt Goulds kunst en leven als een Gouldiaanse compositie getoonzet, als een meerstemmig orakel.