In Two Minds, een co-productie van Toneelgroep Amsterdam en het Stedelijk, beleeft zijn première op een nogal onalledaagse locatie: de erezaal van het museum. - See more at: http://www.stedelijk.nl/tentoonstellingen/in-two-minds#sthash.LaPcAUZH.dpuf

Aernout Mik schept in de 55-minuten-live-tentoonstelling In Two Minds twee identieke ruimtes. Ze spiegelen elkaar en zijn gescheiden door een doorzichtige wand waarop beelden in wisselende snelheid worden geprojecteerd. De een is het domein van de toeschouwer, de andere die van de acteur. We zijn beland in een supermarkt. Schappen staan vol, met zakken chips, flessen olijfolie, pakken luiers, waspoeder, kistjes thee, breezers, zakken rijst. De omgeving doet vertrouwd aan, maar mist de gangbare logica. Acteurs en publiek bevinden zich elk in hun eigen ruimte tussen de schappen. Ze zijn zich bewust van elkaar en van de gefilmde realiteit die hen scheidt en verbindt. Twee identieke werelden schuiven over elkaar heen en infecteren het bewustzijn. Is het een droom of is het de sensatie van een droom die je kan overvallen in het leven van alledag? - See more at: http://www.stedelijk.nl/tentoonstellingen/in-two-minds#sthash.LaPcAUZH.dpuf

Aernout Mik (1962) maakt video-installaties die een vreemde werkelijkheid oproepen. De omgeving is herkenbaar van thuis of van de televisie terwijl je die – door de gebeurtenissen die er plaatsvinden – als kijker niet zo ervaart. Mensen of voorwerpen worden van buitenaf gemanipuleerd. Zoals de bejaarde mannen in Kitchen die in de smetteloos witte keuken een schijngevecht houden dat veel weg heeft van een breekbare choreografie. Of de uitgeputte hoekmannen tijdens een beursdag in Middlemen die onderdeel worden van de stilgevallen hectiek. De geluidloze beelden hebben hun eigen trage dynamiek. Ze dicteren de sensatie van de kijker die doorgaans gewend is aan de snelle montage van televisie- en filmbeelden. In In Two Minds borduurt Mik voort op dit spel met realiteiten. Hij manipuleert de kijker en onderzoekt hoe het bewustzijn werkt als echte en gefilmde beelden elkaar voortdurend afwisselen. Spelers en toeschouwers, gespeelde en gefilmde scènes breken in op het ingesleten gedragspatroon van alle aanwezigen.