'Kinderen van Nora gaat over wat we erven, maar wat niet in het testament staat.’, aldus auteur/regisseur Robert Icke over zijn voorstelling Kinderen van Nora, een explosief stuk over het recht van vrouwen op eigen keuzes, een eigen leven.

We zien een stel dat uit elkaar gaat. Iets later realiseren we ons dat het Nora en Helmer zijn. Dit is de laatste ruzie van Een Poppenhuis van Ibsen, voorafgaand aan het moment dat Nora definitief de deur dichtslaat en Helmer verlaat.

Even later zien we een tweede stel, twee mannen. Ook zij gaan uit elkaar, of ze hebben tenminste ruzie, maar in een andere plaats en tijd. Een van hen blijkt Nora’s zoon te zijn. De onrust in deze relatie komt mogelijk voort uit geldproblemen, gebrek aan toewijding, de spelletjes en leugens binnen de relatie van hun ouders.

Even later zien we een derde stel. Nora’s dochter en diens partner. Ook zij gaan uit elkaar. Aan het eind verschijnt Nora voor een confrontatie met haar zoon/dochter en diens partner.

Robert Icke over Kinderen van Nora

‘Iedereen kent wel die ruzie – die grote, woedende, laatste ruzie, die leidt tot het einde van de relatie. Waarmee de beslissing wordt genomen, iemand weggaat en de deur wordt dichtgegooid. Het dichtslaan van déze deur is de beroemdste in de toneelliteratuur.

De echo ervan klonk door in de tijd – en veroorzaakte zowel controverse als opgetogenheid, sinds Nora voor het eerst werd opgevoerd. Maar nu hebben Nora en Helmer, de hoofdpersonen van Ibsens stuk, kinderen. Hoe voelen die zich? Wat gebeurt er met ze nadat hun moeder weggaat? Met de tekst van Nora als uitgangspunt gaat Kinderen van Nora over alle dingen die we erven, maar die niet in het testament staan.'

'IJzersterk en magistraal gespeeld drama over de pijn van een afwezige moeder (...) Het magistrale spel van Heebink en Van Watermeulen vormt het emotionerende hart van deze caleidoscopische voorstelling, waarin Icke met kleine stapjes en talloze slimme hints en associaties de afgrond in zicht brengt waaraan zij staan. (...) Je bent geneigd er een psychologische verklaring in te zien, een klinische keten van oorzaak en schuld: een afwezige, koude moeder brengt kapotte kinderen voort. Maar het interessante van Ickes tekst is dat de bewijslast zo multi-interpretabel is en dat er genoeg vragen open blijven.’ – NRC ★★★★

‘De sterke bezetting en de vorm die Robert Icke kiest, geven zijn Kinderen van Nora vleugels. (...) Goed neergezet, de extraverte Emmy van Marieke Heebink en de neurotische Ivar van Steven Van Watermeulen, met sterk tegenspel van Minne Koole en Joep Paddenburg. (...) In een subtiele mise en scène plaatst hij heden en verleden in een parallel universum. Zo spelen in het ruime woonhuis (mét die deur in de achterwand, fraai decor van Hildegard Bechtler) scènes uit het huwelijk met vader Torvald (Aus Greidanus jr.) en Nora (Claire Bender) gelijk met gesteggel van nu. En dan komen verwijtende of juist liefdevolle woorden die gericht zijn tot een geliefde, ook bij vader of moeder terecht. En omgekeerd. En dat levert ontroerende scènes op.’ – Parool