In de meeste van zijn stukken bewerkt of verwerkt Muller literair materiaal. Aanvankelijk waren dat socialistische romans en leerstukken van Brecht – Mauser – later klassieke stof, onder andere Philoket, stukken van Shakespeare, onder andere Hamlet-maschine en Les Laiasons Dagereuses van Laclos voor Kwartet.

Muller: ‘ Tragische konfikten worden niet verzonnen. Nog nooit heeft iemand een tragisch konflikt bedacht. Het ontstaat binnen historische konstellaties. Daarom heeft Shakespeare nooit zelf zijn stof bedacht. De Griekse tragedies zijn niet verzonnen door auteurs: zij gebruiken bestaand materiaal. Ik geloof dat dat een wetmatigheid is.’

Hoewel uit Mullers stukken geen rooskleurige visie op het leven spreekt, beschouwt Muller zichzelf niet als een pessimist. Naar aanleiding van de bijzondere situering van Kwartet – ‘Een salon voor de Franse Revolutie – Een bunker na de Derde Wereldoorlog’- zegt hij: ‘ Deze regieaanwijzing gaat uit van de hoop dat het stuk ook nog na een derde wereldoorlog gespeeld wordt. Dan weet men hoe een bunker na de derde wereldoorlog eruit ziet. Dat is doodeenvoudig een blijk van historische optimisme. Ik geloof niet alleen in de derde, maar ook nog in de vierde wereldoorlog.’

De hoofdpersonen van Kwartet zijn dezelfde als de immorele helden – of schurken – van Laclos roman Les Liaisons Dangereuses. Maar Muller overbrugt met zijn Vicomte de Valmont en Marquise de Merteuil de twee eeuwen die ons scheiden van de Franse Revolutie . Verveling, aftakeling, angst voor impotentie, afkeer van elkaars te vertrouwde lichaam, vastklampen aan de paradoxale haat-liefde verhouding zijn Mullers bijdrage aan zijn achttiende-eeuwse originelen.

Doosangst stuwt hen in een stroom van briljante formuleringen. Hun formules zijn een verslaving die elke ontwikkeling fnuikt; het einde van hun ontluisterende spel voert hen onveranderlijk terug naar het begin.