Op verzoek van O’Neill werd Lange dagreis naar de nacht – zijn voorlaatste stuk – pas na zijn dood gepubliceerd. De reden mag duidelijk zijn: in dit ‘stuk van oud leed, geschreven met tranen en bloed’ – heeft hij zijn eigen familiegeschiedenis verwerkt.

Lange dagreis naar de nacht vertelt één dag uit het leven van de familie Tyrone. Van zonsopgang tot middernacht volgen we de ouders en hun twee zonen in hun strijd met elkaar en met de demonen uit het verleden.



De vader (Gijs Scholten van Aschat) zit vast in zijn armoedige jeugd, de moeder (Marieke Heebink) is verslaafd aan morfine. De oudste zoon (Ramsey Nasr) is als acteur mislukt en heeft een drankprobleem. De jongste (Roeland Fernhout) lijdt aan tuberculose. Niemand lijkt in staat de realiteit onder ogen te zien. Lange dagreis naar de nacht is een tegelijk bijtend en intiem familieportret van vier mensen die niet met maar ook niet zonder elkaar kunnen.

'In handen van deze vier acteurs komen de tegengestelde nuances prachtig tot leven.' - Telegraaf ****

'Meesterlijke acteurs in schets van menselijk onvermogen.' - Trouw ****

'Terecht heeft Van Hove ervoor gekozen dat iedere speler een eigen stijl heeft, waardoor dit kwartet van familieleden steeds meer ontaardt in een spel voor solisten met een hypergevoelige Marieke Heebink, een heerszuchtige Gijs Scholten van Aschat, een naar tederheid hunkerende Roeland Fernhout en een verbitterde Ramsey Nasr. Ieder vertolkt een eigen antwoord op de deceptie die het leven hen brengt.' - Theaterkrant ****

'Het is schitterend om te zien hoe deze fenomenale acteurs die diepte verlenen aan hun rollen. Zodat je ten slotte begrip hebt voor al die hopeloos om elkaar heen draaiende karakters, ieder vechtend om zijn eigen demonen.' - Elsevier

'Regisseur Ivo van Hove heeft van Lange dagreis naar de nacht een indrukwekkende voorstelling gemaakt waarin alle nadruk ligt op het acteren. En dat is groots.' - Scènes ****

Ivo van Hove over Lange dagreis naar de nacht

‘Ik noem Eugene O'Neill altijd de Amerikaanse Shakespeare. Vele stukken zijn autobiografisch, alles klopt, er is niks verzonnen maar toch is het grote toneelkunst. Hij weet de meest persoonlijke geschiedenis tot een universeel verhaal te verheffen. Daarbij is hij er als één van de weinigen in geslaagd een groot oeuvre op te bouwen én in verschillende stijlen te schrijven. Van boerendrama’s tot de zogenoemde zeestukken, schakelend van een naturalistische naar een expressionistische stijl. En hij houdt van het graven in de diepste zielenkrochten. In dat verband schrijft hij over ‘realism of the soul’, wat niet betekent dat je hem realistisch moet ensceneren, zoals het misverstand wil. Het betekent puur dat hij zoekt naar het waarheidsgehalte van dat wat er in ’s mensen ziel omgaat. Voor mij is hij de theaterauteur die daaraan op de meest persoonlijke, meest universele en tegelijkertijd meest extreme manier uiting geeft. Eens in de zoveel jaar word ik daardoor naar hem toe gezogen.’

#langedagreisnaardenacht