Koning Oedipus is de perfecte tragedie. In het spoor van vele voorgangers regisseert Robert Icke – die eerder in Londen op schitterende wijze de Oresteia herschreef – een eigentijdse, vrije bewerking van eigen hand.

Marieke Heebink is genomineerd voor de Theo d'Or 2018 voor haar rol van Jokaste. Oedipus is geselecteerd voor het Nederlands Theater Festival 2018.

Het is de avond van de verkiezingen. De stemmen worden geteld. Oedipus staat op het punt een gigantische overwinning te boeken. Sinds de dood van Laius heeft het land vele jaren geen leider gekend. De ambities zijn groot. Oedipus wil een toekomst scheppen, een nieuwe manier van leven creëren. Ook staat hij erop om, als hij wordt gekozen, het onderzoek naar de dood van zijn voorganger te heropenen. Dit is zeer tegen de zin van zijn campagneleider Creon. Ook Tiresias maakt zijn opwachting. De blinde ziener doet enkele onheilspellende prognoses: de toekomst heeft altijd begraven gelegen in het verleden.

Oedipus vermoedt een complot en keert hun de rug toe. In het ondertussen half leeggehaalde campagnehoofdkwartier wordt Oedipus door zijn familie – moeder, vrouw en kinderen – verrast met een diner. Daarbij wordt een oud voorval opgerakeld. Langzamerhand komt Oedipus tot de ontdekking dat zijn verleden heel anders is dan hij altijd heeft gedacht. Gedurende zijn onderzoek vallen de puzzelstukken in elkaar. Oedipus probeert zijn lot in eigen hand te houden, maar komt tot de ontdekking dat hij al die tijd ziende blind is geweest. De gevolgen zijn catastrofaal.

Oedipus’ zoektocht zit vol verrassende wendingen. Dat maakt de afwikkeling ervan tot een bloedstollende thriller. Wie kijkt onbewogen toe als iemand die onverzettelijk naar de waarheid graaft zijn eigen ondergang tegemoet gaat? Oedipus is veel meer dan het verhaal van een man die ziende blind is geweest. De eeuwenlange aantrekkingskracht is en blijft de herkenbaarheid van zijn lot: het bestaan is kwetsbaar. En dat het bijna onmogelijk is ons leven en geluk in eigen hand te houden.

'Briljante regie van Robert Icke. Hij creëert een nieuw verhaal dat volkomen consistent is, met welhaast klassiek ingeleefd spel. Bij Icke komt de modernisering van binnenuit en is er niet van buitenaf opgelegd.' - NRC ****

'Het actualiseren is met veel gevoel voor menselijk detail gedaan... Maar wow, die acteurs!'- Trouw ****

'Schitterend spel van Kesting als Oedipus en vooral Marieke Heebink als Jocaste. De scènes waarin het paar steeds dichter de kennis nadert die hun geluk zal vernietigen, snoeren je de keel. IJzingwekkend is Jocastes ontzetting als ze ontdekt wie haar echtgenoot is. Het verklaart haar astronomische liefde voor hem, en maakt die ook meteen onmogelijk.' - de Volkskrant ***

'De dialogen zijn scherp, geestig en worden met een naturelle speelsheid gebracht door het ensemble.'- Theaterkrant ***

'Kesting en Heebink, die twee zijn elkaar gewaagd. Hij jongensachtig maar vervaarlijk, soms speels en soms bedachtzaam; zij emotioneel, vurig en doorleefd.' - Parool

'perfect spel'- Noordhollands Dagblad

'Een waanzinnig sterk Oedipus dat er een rotvaart op nahoudt én verschillende lagen aanboort. Een gigantisch sterk debuut van Icke buiten het Verenigd Koninkrijk als regisseur dus. Wat een moderne adaptatie van een klassieker!'- Concertzender *****

'Regisseur Robert Icke maakt met deze Oedipus een Griekse tragedie die de moderne tijd vormgeeft. Door enkele subtiele verschuivingen in het plot gaat het stuk over waarheidsbevinding, wat het actueel maakt zonder dat het opdringerig op de tijd geplakt is. Door een verfrissend nieuw perspectief ga je anders naar Oedipus kijken, wat een toegevoegde waarde geeft aan het stuk. Mooi hoe door middel van tekst en vormgeving de focus inzoomt op de menselijke maat. De bewerking vanuit het hart van het stuk maakt deze Oedipus uniek en voegt iets toe aan alle eerdere stukken.' - jury Nederlands Theater Festival

Icke over Oedipus

‘Al sinds het begin zijn zowel publiek als kunstenaars gefascineerd door Oedipus: het verhaal van een man die in zijn succes limieten overschreed om vervolgens tot de ontdekking te komen dat hij daarbij over de meest fundamentele grenzen was heen gegaan. Ik ben gefascineerd door hoe stukken genres doen ontploffen net zoals gebeurtenissen levens doen ontploffen. Aristoteles’ notie van de ‘hamartánein’ – dat waardoor de protagonist ten onder gaat – wordt vaak vertaald als een tragisch gebrek. Maar misschien kan het beter en eenvoudiger worden vertaald als een misstap of een fout?

Iedereen maakt wel eens een fout. Iedereen wijkt af van het plan. Maar wat doen we als onze fouten al eerder zijn begaan? Wat als die fouten het plan zijn? Wat als die fouten niet meer ongedaan kunnen worden gemaakt? Wat is ons lot? Zijn wij slechts de acteurs in een script dat al geschreven werd? Door onze ouders? Door de goden? Door onze eigen lichamen? Hoe kunnen we onszelf genoeg doorzien om te stoppen voor het te laat is? Hoe kunnen we onszelf ooit goed genoeg kennen?’

#oedipus