De titel Ons Dorp, de schoonheid en het leven is een ironische verwijzing naar het omtreden stuk ‘Het vuil, de stad en de dood’ van Fassbinder, waar vanwege vermeend antisemitisme is het seizoen 1987-1988 veel commotie om was.

Ischa Meijers jongste stuk en regiedebuut geeft commentaar op die rel in ons land. Tevens stelt hij aan de orde dat de generatie joden die de gruwelen van de Tweede Wereldoorlog niet persoonlijk heeft meegemaakt tussen twee emotionele buffers zit. Enerzijds wordt deze categorie duidelijk gemaakt dat ze geen enkel recht van spreken heeft, omdat ze slechts indirect bij dit drama betrokken is, aan de andere kant wordt ze met name door degenen die de verschrikkingen hebben overleefd dubbel onder druk gezet om de herinnering hieraan levend te houden.

In de voorstelling beeldt de rijke jood Holden zich in dat hij door zijn familie is gegijzeld. Zijn zus is zangeres, zijn moeder een gewezen actrice, oma heeft in het circus dieren getemd en vader sleutelt zwijgend aan kapotte stofzuigers. Op een Thomas Bernhardachtige manier spreekt Holden zijn afschuw uit over kunst en kunstminnaars. Dat komt omdat hij zelf graag acteur wilde worden, maar zich in geen enkele rol kon inleven. Hij vereenzelvigt zich met zijn overleden broer, die wel duidelijk keuzes in zijn leven heeft gemaakt. Het derde en laatste bedrijf is totaal anders van toon. Als in een dolle klucht met zwarte humor zeggen de familieleden elkaar op sabbath ongezouten de waarheid en loopt alles in het honderd.