Vrouw: Zie je haar? Ze staat naar je te kijken. Een koele vingertop in je nek, langs je ruggenwervels omlaag druppelend. Vind je haar mooi?

Vrouw: Hij doet alsof hij me niet ziet, maar hij verliest me geen seconde uit het oog.

Vrouw: Hoe ze hem uit haar ooghoeken bespiedt. Een kat die langs zijn benen strijkt. Twee magneten die rond elkaar wentelen tot vonken ervan af druipen.

Man: Ze stopt het geld in haar kleren. Kijkt nog één keer in mijn ogen voor ze verdwijnt.

Vrouw:  Geloof je haar?

Man: Ik kan haar nog altijd zien. Ze loopt inderdaad langs de kade.

Vrouw: Waarom zou je haar geloven?

Vrouw: Ik voel zijn ogen in mijn rug. Het kan niet lang meer duren…

Man: Ze zal niet op de boot stappen. Het is een spelletje. De één liegt, de ander wil betalen voor die leugen.

Vrouw: Misschien is het een teken.

Man: Ik zie dat ze weet dat ik haar volg. Ze doet alsof ze naar de kade loopt.

Man: Over enkele minuten vertrekt de boot.

Man: Ze aarzelt een fractie van een seconde een rilling.

Man: Zoekt ze mij?

Vrouw:  Ze wacht.

Man: Ik ben haar niet achterna gegaan. Ze keek niet om. Zelfs niet toen ze de loopbrug op stapte. Draaide haar gezicht enkele centimeters opzij. Schudde het hoofd, legde de haren over de schouder, achterover gebogen, alsof ze zich uitrekte voor een man die voor haar stond. Met de rug naar me toe gekeerd.

Wim vandekeybus is regisseur, choreograaf, acteur en fotograaf. Hij werkte twee jaar als acteur bij Jan Fabre voor hij zijn eigen gezelschap Ultima Vez oprichtte. Met zijn debuutchoreografie ’What the body does not remember’ maakte hij meteen een internationale doorbraak.