De voorstelling, een co-produktie van Toneelgroep Amsterdam en het Stedelijk Museum, die in het kader van het Holland Festival dinsdagavond op het terrein van de Westergasfabriek voor het eerst te zien was. Niet alleen de tekst, ook de vormgeving van de Amerikaanse performance artist Joan Jonas (tevens verantwoordelijk voor concept en regie) stuurt je vele kanten op. Zes van haar 'installaties' staan op dit moment, als onderdeel van de expositiereeks 'Couplet II', in het Stedelijk tentoongesteld. Eén daarvan vormt de visuele bedding voor deze produktie: rechts een hoge stellage met glazen plaat; vooraan een lage constructie die een bron voorstelt; linksachter een tafel met props, zoals een geverfde houten vogel en een glazen bol met sneeuwlandschap; daarnaast een transparant kamerscherm op wieltjes; het geheel gecompleteerd door een hangend en een staand projectiescherm.

Op, rond en tussen deze markeringen van de speelruimte wordt Sweeney's zoek-en zwerftocht verteld door Elisabeth Andersen, plastisch verbeeld door Pierre Bokma als Sweeney, met naast zich Gerardjan Rijnders in diverse rollen van vijand en vriend, en muzikaal begeleid door Harry de Wit. Intussen rent danseres Karin Post lichtvoetig rond of boetseert achter het kamerscherm met haar soepele lijf sierlijkkronkelende silhouetten. Tegelijkertijd wandelt Janine Huizenga onduidelijk door de voorstelling; dat zij Joan Jonas belichaamt, is uitsluitend uit het programmaboek op te maken, al zien we haar tegen het eind inderdaad driftig met een bonk klei in de weer. Dit alles, en Sweeney's handelingen in het bijzonder, wordt door Titus Muizelaar met een videocamera gevolgd: wat hij ziet, zien wij ook, als meer dan levensgroot geprojecteerde, soms bevroren, beelden.