In Volmaakt ongeluk beschrijft Handke de levensloop van zijn moeder tot haar zelfmoord. Hij schildert het milieu, de levensomstandigheden waarin ze geboren is, opgroeide en uiteindelijk stierf.
De omgeving waarin de moeder leefde werd bepaald door armoede, burgerlijkheid en katholicisme; een wereld waar voor individualiteit, geluk of ongeluk geen plaats was. Het nadenken over een eigen leven en daarmee samenhangende wensen werd uitgebannen.  

De moeder mist het inzicht in haar eigen situatie waardoor ze zich niet kan losmaken van de sociale codes die haar ongeluk bepalen. Ze houdt niet van haar echtgenoot. Ze blijft bij hem uit plichtsbesef. Het komt niet bij haar op om weg te lopen. Haar man slaat haar, maar dat hoort erbij. Haar gedachten zijn niet gericht op hoe het anders zou kunnen, maar hoe het in het verleden nooit geweest is. Als de moeder samen met haar zoon literatuur gaat lezen, blijken voor haar ook boeken geschiedenissen uit het verleden en nooit toekomstdromen.

De onderdrukking van wensen en gevoelens wordt haar niet alleen van buitenaf opgelegd, maar komt ook van binnenuit waar de maatschappelijke codes geworteld zijn.

Handke koos voor deze autobiografie een vorm die het midden houdt tussen objectiveit en subjectiviteit. Hij laat zien, zoals hij dat ook in een autobiografisch essay doet, dat taal vervreemding veroorzaakt, maar dat het tegelijkertijd het middel is tot zelfverwezenlijking.