Frank Wedekind noemde zijn stuk Voorjaarsontwaken(1890) ‘een kindertragedie’. In het schemergebied van de puberteit lijden jongeren onder de verwarrende gevoelens die hun ontluikende seksualiteit teweegbrengt. Angst en verlangen komen met elkaar in botsing in een burgerlijke wereld die doortrokken is van verstikkende fatsoensnormen. Wedekinds stuk was een aanklacht tegen de hypocrisie van de volwassenen, die hun kinderen in het ongewisse lieten over de meest essentiële feiten des levens. Als het uitsluitend hierom ging zou voorjaars ontwaken een eeuw later niet meer gespeeld worden, want geen kind dat opgroeit in een televisiecultuur kan zich er nog het hoofd over breken waar de kindertjes vandaan komen. Maar hoeveel kennis er ook is, de gevoelens van verwarring zijn dezelfde gebleven: de eenzaamheid, de ervaring plotseling als eenling in een onafzienbaar grote wereld te staan de angstige vragen wat je met het leven aan moet en of je je ooit nog thuis zult voelen tussen de anderen, wat zo vanzelfsprekend was toe je nog klein was. En voor ouders is het nog altijd moeilijk geconfronteerd te worden met de levensdrift en de doodsdrift van hun kinderen. Voorjaarsontwaken is een indringende evocatie van een van de meest turbulente periodes in een mensenleven.