Flight 49 brengt de nabestaanden van een vliegtuigramp samen. Vreemden zoeken steun bij elkaar na het verlies van hun geliefden, vrienden, familieleden. De Australische regisseur Simon Stone liet zich voor zijn stuk inspireren door motieven van de toneelklassieker Op hoop van zegen van Herman Heijermans.

Stone verplaatst het vissersdorp dat centraal staat in Op hoop van zegen naar de aankomsthal van een luchthaven. Hier wachten familie en vrienden op de terugkeer van hun dierbaren. Met snelle, messcherpe dialogen transformeert hij de ultieme Nederlandse toneelklassieker naar een verhaal van onze tijd.

Eerder schreef en regisseerde Simon Stone moderne versies van Medea en van Ibsen huis. Daarnaast regisseerde hij Husbands and Wives van Woody Allen.

In Flight 49 worden familieleden en vrienden van passagiers samengebracht wanneer hun ergste nachtmerrie werkelijkheid wordt en het vliegtuig waarin hun dierbaren zitten, neerstort. Stone volgt de nabestaanden maar laat in flashbacks het publiek ook kennis maken met de slachtoffers. Er ontstaat een caleidoscopische reis in de levens van tientallen mannen, vrouwen en kinderen. In het laatste deel vinden de nabestaanden elkaar terug tijdens een nationale memorial.

Stone laat zien hoe de mens anno 2020 vecht met het noodlot en de woede en radeloosheid probeert in te dijken. Maar hij toont ook momenten van empathie, troost en weerbaarheid. Erkenning van wat ons allen bindt: een behoefte aan liefde en het leven als een oefening in afscheid nemen. Hijzelf noemt zijn stuk ‘a catalog of grief’: een versplinterd verhaal waarin de brokstukken van levens worden samengevoegd in de hoop zin te creëren uit het verlies en de chaos.

‘Op een gegeven moment valt de theatrale werkelijkheid mooi samen met de werkelijke ruimte: in een herdenkingsceremonie in de Amsterdamse schouwburg memoreren de nabestaanden hun overleden familieleden. Dan zien we ineens hoe de wereld binnen en buiten het theater met elkaar verweven zijn. Rouwen is ook: al zoekende vorm en taal proberen te geven aan abstracties, onmogelijk maar noodzakelijk’. – NRC

‘Dat levert schitterende scènes op – hoe een stuurse Hans Kesting haperend van rouw koppig blijft staren naar de zee waarin zijn dochter is verdwenen; of het zielroerende getouwtrek tussen moeder Christina (Chris Nietvelt) en schoondochter Jo (Maria Kraakman) over wie Daniël het beste kende’. – Volkskrant

‘Een uitwaaierende staalkaart van verdriet en rouw’. – Theaterkrant

‘Naarmate de voorstelling vordert wordt het toneelbeeld abstracter; met het verstrijken van de tijd vervreemden de nabestaanden zich steeds meer van de dagelijkse realiteit. We zien hun herinneringen aan de overledenen en hoe ze vervolgens omgaan met hun verdriet. Het levert prachtig emotioneel toneelspel op van onder anderen Chris Nietvelt, Hugo Koolschijn en Maarten Heijmans’. – NRC

‘Anneke, een mooie rol van Janni Goslinga. Haar leren we kennen als een labiele vrouw, bang voor alles. Maar als haar dan het allerergste overkomt, en ze blijkt dat aan te kunnen, verleent het haar een ongekende kracht. Fraai transformeert zij van huilerig kindvrouwtje tot soevereine, sterke vrouw, juist als gevolg van het verlies. Een verrassende, bitterzoete chute’. – Volkskrant

‘In Flight 49 pelt regisseur Simon Stone de impact van een nationale ramp laag voor laag af’. – NRC

‘Over de gehele linie wordt sterk geacteerd’. – Volkskrant

Maarten Heijmans is genomineerd voor de Arlecchino voor zijn rol in Flight 49.

De Nederlandse Toneeljury: 'Maarten Heijmans weet twee uiteenlopende personages te creëren die in hun verschijningsvorm haast diametraal tegenover elkaar staan. Met de inzet van zijn techniek en emotionaliteit levert hij een topprestatie die binnen de voorstelling zowel vertedering als gevaar oproept.

Heijmans toont precisie en vrijheid. Hij doseert de karakteristieken van de personages zodanig dat ze herkenbaar zijn zonder in sjablonen of eenduidigheid te vervallen. Door deze aanpak verbindt het publiek zich met personen die ze in het echte leven waarschijnlijk geen blik waardig gunnen.'