'Het wordt Woody Allen, maar dan in de vorm van Who’s Afraid of Virginia Woolf. De relatie als nachtmerrie, waar alleen maar mee te lachen valt – zolang het kan.', aldus Simon Stone.

One day you look up and it’s bad. Jack en Sally gaan scheiden. We don’t want to make a big thing about it, beweren ze. Het is een gedeelde beslissing, we’re both fine. Maar voor hun vrienden Gabe en Judy is het een ontzettende schok. Is ons huwelijk wel zo goed als we denken dat het is, vragen ze zich af. De beslissing van Jack en Sally zet een keten van gebeurtenissen in gang die het leven van het viertal grondig overhoop haalt.

Woody Allen schreef en regisseerde Husbands and wives in de periode net voordat zijn eigen relatie met Mia Farrow op de klippen liep. Scènes waarin het verhaal zich ontwikkelt worden afgewisseld met documentairescènes waarin de personages afzonderlijk worden geïnterviewd en terugblikken op wat er is gebeurd. Een gevecht tussen de drang naar vrijheid enerzijds en de behoefte aan geborgenheid anderzijds breekt los. Husbands and wives confronteert ons met vragen die we ons allemaal wel een keer stellen. Wanneer is een relatie voorbij? En hoe dan verder? Moet je vasthouden aan wat je hebt of daarentegen openstaan voor iets heel nieuws? Hoe goed ken je jezelf, je partner, je vrienden? Kun je in een relatie eenzamer zijn dan wanneer je alleen bent?

Op een bepaald moment zegt Gabe: Life is not a Hollywood film. It’s a foreign film. Niet toevallig vertoont Husbands and wives nogal wat overeenkomsten met Scènes uit een huwelijk, het grote echtscheidingsverhaal van Woody Allens leermeester en bewonderd voorbeeld Ingmar Bergman.

'De combinatie van tekst en speelstijl haalt het beste naar boven bij het excellerende ensemble. (...) prachtig theater over de kwetsbaarheid van de liefde en de pijnscheuten van het ouder worden' - Trouw *****

'Geniaal geruzie, daarmee begint Husbands and wives (...) in virtuoos componeerd vierstemmig gesnater volgen de vragen en verwijten elkaar razendsnel op. Het is in dit soort speltechnische hondsmoeilijke scènes dat Stone zich bewijst als de Aaron Sorking van het toneel. En zulke meesterlijke scènes zijn er veel. (...) Het is heerlijk om de ijzersterke acteurs hun komisch talent te zien uitleven. (...) Stone vond een toneeltaal die met recht filmisch mag worden genoemd: hij bedacht vernuftige theatrale vertalingen voor flashback en split screen. Tegelijk betrekt hij juist ook het publiek bij de handeling, in een soort groepstherapeutische reconstructie. Het decor is verbluffend.' - NRC ****

'Halina Reijn is een geweldige Judy. Ze mag dan passief-agressief zijn, Reijn weet haar personage toch een zacht en ietwat tragisch kantje mee te geven. Ramsey Nasr is sterk als egocentrische maar innemende Gabe, met een zwak voor zijn 20-jarige studente (Hélène Devos, die meerdere rollen voor haar rekening neemt, net als acteur Robert de Hoog). Marieke Heebink en Aus Greidanus jr. speelden al eerder bij Stone in Medea en zijn opnieuw heerlijk op dreef als het stel dat uiteindelijk toch niet uit elkaar gaat. Het spelplezier is vaak evident bij eenieder, wat aanstekelijk werkt op het publiek.' - de Volkskrant ****

'Het spelplezier spat ervan af in scènes die zijn gemonteerd zoals de radertjes van een Zwitsers uurwerk in elkaar grijpen.' - Parool ****

'Een gouden greep, want het is heerlijk om je eigen midlifecrisis te herkennen in andermans huwelijksproblemen en daar hartelijk om te kunnen lachen.' - De Telegraaf ****

'Zal ik het maar zeggen? Ik vond het toneelstuk beter dan de film.' - Groene Amsterdammer

'deze Husbands and wives doet zeker niet onder voor de filmversie, integendeel zelfs' - Noordhollands Dagblad

'Het is een genot om de acteurs expliciet komische rollen te zien spelen. Stone moedigt zijn acteurs aan om groot spel te geven, wat uitermate goed aansluit bij de geestige dialogen.' - Theaterkrant ***

> lees hier alle publieksreacties

Simon Stone over Husbands and wives

‘Woody Allen tilt de banaliteit van moderne relaties op tot een Shakespeareaans niveau. Niemand is beter dan hij in het portretteren van de realiteit van de romantiek, met al haar gebreken. In Husbands and wives voegt hij daar nog een air van noodlottige afbraak aan toe.

Het wordt Woody Allen, maar dan in de vorm van Who’s Afraid of Virginia Woolf. De relatie als nachtmerrie, waar alleen maar mee te lachen valt – zolang het kan. Want op het einde sta je daar in de regen zonder paraplu. Al de anderen zijn gelukkig, of ze hebben tenminste een manier gevonden om op een gelukkige manier ongelukkig te zijn. Maar jij staat daar nog altijd op iets te wachten, doorweekt, verbaasd, alleen.’

#husbandsandwives