Macbeth is de eerste voorstelling die Johan Simons in Nederland maakte sinds hij intendant werd van de Münchner Kammerspiele. ’Het is een stuk om te haten en lief te hebben. Het is een nachtstuk. Eerst heb ik gedacht; het is een slaapkamerdrama. Nee, het is een gruwelkabinet. Akelig dichtbij.’ - Johan Simons

De oorlog is gestreden. Macbeth en zijn vriend Banquo komen terug van het slagveld. Ze hebben de overwinning behaald, staan stijf van de adrenaline, hun zwaarden druipen nog van het bloed. Overal weerklinkt de naam van Macbeth, de lucht gonst van de verhalen over hoe makkelijk het doden bij hem ging. Macbeth is een held, een killer in dienst van koning en vaderland. En nu? Kan Macbeth het doden laten, nu de strijd gestreden is?

Vreemde wezens voorspellen hem het koningschap. Aangemoedigd door zijn vrouw moordt hij zich een weg naar de absolute macht. Eerst schakelt hij koning Duncan uit, dan zijn beste vrienden, dan hun familie, inclusief kinderen. Vervuld als hij is van het kwaad, los van elk moreel gevoel, blijft Macbeth toch een mens. Sterker nog, hoe verder hij zich begeeft op de weg van het geweld, des te meer nemen andere krachten het over. Macbeth en zijn vrouw worden opgejaagd door hun eigen demonen, geraken in de greep van schuldgevoel en gewetenswroeging. Alleen gelaten door vriend en vijand, is er nog maar één bevrijding, die van de dood. En dan is het aan de volgende generatie. Wat heeft zij geleerd? Is zij in staat om doorheen het ergste kwaad opnieuw naar het goede te reiken?

Voor Johan Simons is Macbeth een studie van het geweld, geen psychologische studie, maar een genetische. Het geweld komt niet van buiten, maar zit in de mens zelf als mogelijkheid geprogrammeerd. Het echtpaar Macbeth voert een programma uit van systematische vernietiging. Op het einde daarvan staat, paradoxaal genoeg, de heropstanding van het goede, de kans om het anders te doen. Want niet het kwade stuurt de mens, de mens stuurt het kwade. Door het kwade in zichzelf aan banden te leggen, kan hij zichzelf en zijn wereld herscheppen. De paradoxale consequentie van een stuk als Macbeth is het besef dat niet alleen het kwade in ons is verankerd, maar ook de mogelijkheid het goede te doen.

‘Fedja van Huêt levert een Olympische prestatie.’ - NRC****

‘Toneel om van te houden.’ - de Volkskrant****

‘Johan Simons overtreft zichzelf. Een Macbeth ontsproten aan zijn oerdriften in combinatie met zijn theatraal talent.’ - Knack****

#macbeth