Met Nooit van elkaar waagt Ivo van Hove zich voor het eerst aan het werk van de Noorse schrijver Jon Fosse. Een mentaal portret van een vereenzaamde vrouw, die haar angsten en verlangens probeert vorm te geven.

Een vrouw wacht op de thuiskomst van haar man/minnaar. Ze verbeeldt zich de uren van scheiding, zijn samenzijn met een jongere vrouw, zijn terugkeer, hun gesprekken. Werkelijkheid, herinnering en droom lopen naadloos in elkaar over en maken de eenzaamheid, de angsten en diepste verlangens van de vrouw zichtbaar.

De grens tussen werkelijkheid, herinnering en droom lost op in de drie getoonde scènes tussen de vrouw, de man en het meisje. De scènes zijn voor vele lezingen vatbaar: als beelden uit het prille begin van hun liefdesrelatie, als scènes van overspel, als angstdromen over wat de vrouw in haar relatie nog te wachten staat. Fosse slaagt erin om heel diverse associaties op te roepen en de toeschouwer te verleiden in een wereld van dubbelzinnigheid en rituele handelingen.

'Jon Fosse heeft een traditie in het Nederlandse theater waarin extreme ingetogenheid de boventoon voert. Van Hove is een regisseur die altijd dynamiek nastreeft. Schrijver Jon Fosse heeft hem tot fraaie versobering geïnspireerd. En een prachtig acterende Chris Nietvelt draagt daartoe een van haar fraaiste rollen bij.' NRC ****

'Maar meer nog dan de taal is het Chris Nietvelt die de voorstelling spannend maakt. Het is fascinerend hoe gecontroleerd ze haar personage laat ontsporen.' Parool

'Op het randje van stilering en met een vleug van inleving maakt zij van de vrouw een toonbeeld van verlatenheid.' Volkskrant

'Een subtiele en gestileerde voorstelling. Bescheiden en toch indringend.' Knack ****

'Van Hove en zijn sterke acteurs zoeken die sonore melancholie, tussen hoop en gemis, in subtiele psychologisering en met vleugjes inschuivende muziek. (...) Nooit van elkaar fascineert. Nooit geweten dat er zoveel soorten eenzaamheid zijn.' De Standaard

#nooitvanelkaar