Alleen al de titel doet denken aan het soort kijkspel dat als vertrekpunt voor dit stuk fungeert: Variététheater. Maar het ware verschil met de overigens gewone sfeer van het variété programma zou in dit geval wel eens kunnen zitten in de muziek die de nummers begeleidt. Want het gaat hier niet om typische variété muziek van weleer, ook niet om het soort amusementsmuziek dat  steeds meer karakter verloor naarmate het klassieke nachtclub variété en het televisiecursus ingrijpender veranderde. Met het wegkwijnen van het genre nam de crisis in de bijhorende muziek toe, het akoestisch vocabularium schrompelde ineen, bespoedigde het algehele verval, en zo verloor deze muziektaal geleidelijk aan betekenis.

Deze bijzondere ontwikkeling was de aanleiding om Variété te componeren, een muziek die, in navolging van allerlei wendingen binnen het traditionele genre, andere manieren zoekt om bestaande acts aan een muzikale begeleiding te koppelen. Van de componist uit gezien kan deze verbinding met theatre trouve gedefinieerd worden : nieuwe stukken muziek, zonder decoratieve inhoud, worden met autonome podiumacts geconfronteerd: zo ontstaat muziektheater.