Regisseur Robert Icke heeft een groot hart voor klassiek repertoire, dat hij op een persoonlijke en radicale manier bewerkt. Dat was eerder te zien in de voorstellingen Oedipus en Kinderen van Nora die hij speciaal voor ITA schreef en regisseerde. Met De dokter maakt hij een eigentijdse bewerking van Professor Bernhardi van Arthur Schnitzler.

De joodse dokter Bernhardi is bij Icke een vrouw geworden, Ruth Wolff. De priester is een zwarte man. Door het incident komt zij van buitenaf zo zwaar onder vuur te liggen dat het voortbestaan van haar ziekenhuis in het gedrang komt. Tegelijk maakt een collega van de zaak misbruik om een interne benoemingsprocedure naar zijn hand te zetten.

Raciale vooroordelen en hidden agendas: het maakt De dokter tot een thriller waarin botsende opvattingen over de manier waarop we onszelf en de wereld waarin wij vandaag leven zien een explosieve cocktail vormen.

Robert Icke over De dokter

‘Een meisje ligt op sterven in een ziekenhuiskamer. Een priester wil naar binnen, maar haar dokter staat het niet toe. Zo begint Professor Bernhardi. Voor Schnitzler waren de conflicten eenvoudig te benoemen: geneeskunde tegenover religie, en katholiek tegenover joods. Maar nu, in de stad van vandaag, in het online tijdperk, in een steeds meer gepolariseerde wereld, is de vraag over identiteit meer dan ooit aanwezig, veelzijdig en eindeloos gecompliceerd.

De dokter is een stuk over identiteit, over groepen en individuen, over de labels die we wel en niet kiezen, en het stelt de vraag naar hoe we ooit de meest simpele van alle vragen moeten beantwoorden: wie zijn we?’

Juryrapport Nederlandse Toneeljury

'Met De dokter brengt regisseur Robert Icke bij ITA een zeer ambitieus ideeënstuk waarin een zinderende wervelwind aan actuele pijnpunten en complexe thema’s voorbijkomt.
 
In strak versneden scènes behandelt deze voorstelling filosofische, maatschappelijke en ethische dilemma’s, zonder ergens voorbij te gaan aan de menselijke maat. Dat is behalve de sterke hertaling, ook op het conto te schrijven van het geweldige acteursensemble, dat met ingeleefd, gedoseerd en doorwrocht spel voortdurend de ratio met het gevoel verbindt.
 
Op intelligente wijze schept Icke verwarring in zijn casting – op de hoofdpersoon na hebben alle personages ten minste een eigenschap die niet correspondeert met de acteur door wie ze vertolkt worden – en stuurt zo in sterke mate de kijkervaring van de toeschouwer. Icke toont de complexiteit achter het identiteitsdebat, dat vaak verhit gevoerd wordt maar juist aandacht en inlevingvermogen verdient. De vele stemmen en perspectieven die over het podium razen, vallen uiteindelijke samen in een verstild en zeer emotioneel einde.
 
De dokter is beklemmend actueel, overweldigend en onverwacht ontroerend. Het is een stuk dat je laat nadenken over je eigen, onvermijdelijk subjectieve perspectief waarmee je je tot het identiteitsdebat verhoudt.'