De Meeuw ging tijdens het Holland Festival in première. Internationaal gerenommeerd regisseur Thomas Ostermeier, artistiek leider van de Schaubühne in Berlijn, tekent voor zijn tweede regie bij TA. Voor het eerst in zijn carrière ensceneert hij Tsjechov. ‘De clash of generations is voor mij één van de meest essentiële thema’s in De Meeuw, vooral omdat Tsjechov er geen eenduidig antwoord op formuleert.’, aldus Ostermeier.

Konstantin houdt van Nina. Hij is aspirant toneelschrijver en zij speelt in zijn eerste toneelstuk. Hij heeft een manifest voor een nieuw theater geschreven en wil zijn idealen vooral door zijn moeder, de beroemde actrice Arkadina, erkend zien. De première wordt echter een ramp. De ambitieuze Nina verlaat Konstantin en zoekt haar geluk bij Arkadina’s minnaar, de oudere, succesvolle toneelschrijver Trigorin.

Jaren later ontmoeten Nina en Konstantin elkaar opnieuw. Nina’s carrière is mislukt en Trigorin heeft haar verlaten. De catastrofe is onafwendbaar. In De Meeuw smacht iedereen naar hetzelfde: liefde en erkenning. Maar niemand blijkt iemand daarbij te kunnen helpen.

'Hans Kesting als schrijver toont een fraaie, innerlijke tragiek die de creatieve wedijver met Eelco Smits als Kostja een zeldzame spanning geeft. (...) Nietvelt speelt perfect de geëxalteerde actrice die ze moet zijn. (...) ' - NRC **** 

'Ostermeier, die als gastregisseur twee jaar geleden al een mooie Spoken maakte bij Toneelgroep Amsterdam, weet het ensemble een vrij opvallende nieuwe speelstijl mee te geven. Weg zijn de rauwe emotionele uitbarstingen en de gestileerde psychologie, er wordt losjes en naturel gespeeld; ze spelen bijna alsof ze niet spelen. (...) Pas helemaal aan het eind krijgt de voorstelling ook emotionele impact. Een jaar later keert Nina – na omzwervingen een middelmatige actrice geworden – terug naar Kostja. Ze houdt zich groot maar is gebroken. Devos is prachtig in deze scène en het fatale eindpunt van het stuk is plotseling onontkoombaar.' - Parool ****

'Hans Kesting speelt Trigorin met de milde, ietwat vermoeide ironie die van een gevestigde schrijver die weet dat hij geen Dostojevski is verwacht mag worden. Het meest onder de indruk was ik van Hélène Devos als Nina (de meeuw), een 17-jarige die in Trigorin haar verlosser ziet. Devos speelt Nina alsof de vrouw maar één roeping heeft: bakvis zijn. Maar Ostermeiers boodschap is wranger dan de weemoed van de bakvis: schrijvers met een beetje talent vernietigen andere mensen, schrijvers zonder talent vernietigen zichzelf. Zo begreep ik ook de twee kippen op het toneel: als het demasqué van alle artistieke pretenties.' - Arnon Grunberg

ostermeier over de meeuw

'Op meesterlijke wijze situeert hij de clash precies op het moment dat Arkadina’s carrière in het slop raakt – Trigorin weliswaar bekend is, maar geen deel uitmaakt van de kring van toonaangevende tijdgenoten – en Nina en Konstantin aan het begin van hun carrière staan. De oudere generatie is bang haar reputatie te verliezen door de kracht van het nieuwe talent. Deze angst dwarsboomt de aanstormende generatie.
 
Maar het probleem ligt ook bij die jongere generatie zelf die een uitzonderlijk grote behoefte heeft aan erkenning. Nina kiest niet voor het theater dat zij en Konstantin ambiëren, maar volgt een oudere schrijver naar de stad: ze definieert zichzelf via de succesvolle, al gevestigde kunstenaar. Konstantin, laat zich op zijn beurt leiden door het al dan niet erkend worden door zijn moeder.

De zwakte van de aankomende generatie wordt manifest in haar onvermogen om zich buiten het reeds gevestigde kunstbedrijf te positioneren. Ze streeft naar autonomie, maar wenst tegelijkertijd hiervoor publiekelijke erkenning. Konstantin wil zijn revolutionaire aanpak gehonoreerd zien. Hij strijdt daarbij om de liefde van zijn moeder. Maar de plaats van de geliefde is al bezet door Trigorin, ook schrijver en dus een concurrent. Naarmate het stuk vordert, openbaart zich een rizoomachtig netwerk – wijd vertakt en zonder begin en eind – van onderlinge afhankelijkheden en onderliggende verlangens.'

#demeeuw