'Het is een op het scherp van de snede geacteerd slot van een van de beste voorstellingen van Toneelgroep Amsterdam in tijden.' Groene Amsterdammer

'Oswald, prachtig gespeeld door Eelco Smits (...) Marieke Heebink geeft een schitterende vertolking van een vrouw wier hele leven vastzit (...) Hans Kesting zet een formidabele dominee Manders neer'. NRC ****

'Het toneelbeeld is van een bijzondere schoonheid.[...] Acteur Eelco Smits zet een prachtige, kwetsbare Oswald neer die geen grip meer heeft op zijn geest.' Telegraaf

'zwarte en bij vlagen schitterende voorstelling' Parool ****

'Kesting is als dominee Manders een slimme intrigant, Eelco Smits bouwt de gekte in zijn personage mooi geserreerd op, en vooral Marieke Heebink is hier een op en top Ibsen-actrice. Het lijkt wel of ze ter plekke verzint hoe te handelen, hoe de volgende rampspoed te doorstaan, hoe haar zoon te behouden en de dominee te weren.' Volkskrant ****

'Het zijn, naast uitstekend acteerwerk van het ensemble, vooral de spookachtige sfeer van de voorstelling en de prachtig-treurige beelden die Spoken tot een indringende voorstelling maken.' Trouw

'Marieke Heebink begint als de perfecte burgersvrouw en evolueert tot een tragische figuur vol tegenstrijdige emoties, tot ze tenslotte haar zoon omarmt. Ze speelt met nuance en totale overgave, boeiend en ontroerend en volledig overtuigend in de extreme gevoelens van het einde. Even overtuigend is Hans Kesting als de dominee die nauwelijks zijn liefde voor mevrouw Alving kan toegeven. Fred Goessens als de misprezen maar enige goede ziel zet een karakterstudie neer, zodat je hem eerst niet herkent. Isis Cabolet speelt de meid, en loopt hier stage. Maar haar prestatie verraadt onmiddelijk een sterk nieuw talent. Tenslotte is er Eelco Smits in de rol van de zoon. Ostermeier heeft van hem een interpretatie verkregen die alleen maar bewondering kan afdwingen. Tot nu toe was Smits eerder een ‘lichte’ acteur, ontwapenend, kwetsbaar en naïef , maar Ostermeier heeft hem meer innerlijk gewicht gegeven. Gevolg : Smits laat hier innerlijke landschappen zien, die hij eerder nog nooit had aangesproken. Zijn laatste wanhoopscènes zijn van het hoogste acteerniveau.' Cobra.be